این روزا اوضا یه طوریه! مردم یه جور عجیبین، همه، حتی خودم! به هر کی می رسم مشوشه، غمگینه، دلتنگه، خسته ست، افسرده ست، نگرانه، مضطربه ... خیلی فکر کردم به این که چرا؟؟؟ چرا هیچ کس آرامش نداره؟؟؟ یاد "انسان در جستجوی معنا" افتادم یه برهه ای از زمان اثر عمیقی روم گذاشت و الان بعد از سال ها که از خوندنش می گذشت انگار فراموشش کرده بودم شاید "معنا" ی زندگیم رو خیلی دم دستی انتخاب کردم که به این راحتی دستخوش خلل می شه! دارم سعی می کنم از نو بسازمش ... چیزی که به راحتی فرو نریزه و از بین نره و مانا و استوار باشه ... "معنا"یی نو برای "مانا" بودن "آرامشـــــــــــــــمــ" ... پی نوشت - اگه حال این روزاتون شبیهه اونیه که تو سطور بالا گفتم، توصیه می کنم بخونیدش، حتما می تونه براتون مفید باشه شاد باشید و آرامـــــــ
*آســــــــمانه*
پــــــروفایـــــل
دوست دارم *مـــــــــــــــادر* باشم تا هر کس دیگری بر روی زمیـــن ... و خداوند غزلــــــواره ی بزرگ هستی را با نقش *مـــــــادری* سروده است
آرشیو
آرشیو موضوعی
دنیای زیبای دخترم[13] . روانشناسی[2] .
دوستان به ترتیب به روز رسانی