*در دوردست عشق، آنجا که اندوه را راهی نیست، آنجا که آسمان، آسمان ستاره است و خروار، خروار خورشید، نوری از جنس بلور به خود می خواندم. دست پرمهری به وسعت اقیانوس نوازشم می کند، نوایی چون موسیقی اساطیری باران، آرامشم می بخشد و مسیحادمی چون ندای پرنیان بر افلاک، روح بی تابم را می نوازد. این، آوای مهربان خداوندگار بی بدیل من است. یگانه خداوندگارم، آسمانی یاری که من بی اویم و او همواره با من است. آری تنها اوست که همواره با من است؛
با مهر
با شور
و با عشق...
(30اردیبهشت84)