من شما را در خودم دارم، یک گوشه ی دنج، یک جای سبز،
یک مکان آرام و خلوت قلب من خانه ی شماست، آقا!

کوچک است، می دانم، کم است می دانم، اما دل من
به همان یک نقطه ی روشنِ میانه ی دلم خوش است ...

که حرمت حضور شما، حرمت نام شما، حرمت عشق شما، آن نقطه ی کوچکِ پاک را،
فقط همان گوشه ی سبز را، از هجوم سیاهی ها در امان داشته ...

همان جا، همان گوشه ی سبز، همان خلوتِ آرامِ دلم گواهی آمدنتان را
به روشنی می دهد، به خوبی می دهد، آقا!

شهریار سبز پوشِ آدینه، مقتدای ابتدا و انتهای پاکی،
سرفصل مطهر و ناب عاشقی ها!

رگ به رگم می خروشد از رویای آمدنتان، که گل بکارم جای جای قدم هایتان را،
که بوسه زنم غبار عبورتان را، که نفس بکشم هوای بودنتان را ...

دلم خوش است، به همان نقطه ی روشن میانه ی دلم،
و گواهی سبز آمدنتان آقا!