ما هنوز همینجاییــــــــــم

آرام می آییـــــــــــــــم

آرام می رویم ...

خودمان *خواننده ی خاموش* خانه ی خودمانیم ...

آرام بودن، آرام خواندن، آرام آمدن و آرام رفتن هم صفایی دارد ...

و ما به این خلوت دلخوشیـــــــــم ...

تازه تازه یاد گرفته ایم که *دل*

این قطعه ی صنوبری شکل ِ کوچک، چه قابلیت های ویژه ای دارد ...

چه گنجایش ِ بی شماری دارد ...

چه سرزمین ِ بی انتهای سبزی ست ...

چه دریای آبی بی کرانی ست ...

چه موجود مهربانی ست !

و قطعه ی صنوبری شکل ِ کوچک ِ پرقابلیت ِ من ...

همین آن، همین ثانیه، بی بهــــــــــــــــانه ...

برای این "مجازی خانه ی کوچک" تنـــــــگ شد ...

برای "نوای آرامـ ِ سه تارش" تنــــــــــــــــــــــــگ شد ...

برای "دوستان ِ مهربان ِ اینجایی"  تنـــــــــــــــــــــــگ شد ...

این تنگـــــــــــــدلی ِ آرام ِ شبانه،

شد بهانه ی نوشتن ِ این سطـــور ... 

و شکستن ِ یک خلوت ِ ساکت ِ چنـــــــــــــــد ماهه ...

...