از همه ی دوستام که پست قبل ناراحتشون کرد عذر می خوام، و ممنونم بابت همه ی دلداری ها و مهربونی هاشون ...اعتقاد عمیق قلبی من اینه: که یک میکرو سلول توی این جهان هستی، بی حکمت پروردگار جابجا نمی شه، و در همه ی ثانیه هامون خیر و حکمت الهی جاریه ... بنابراین خودم و خانواده م رو سپردم به دستان باکفایتش و از هیچ پیشامدی هراس ندارم، مادامی که پشتم به خدای بی همتام گرمه ...

از دختر شیرین زبونم بگم که سه روزه صاحب یه دختر عموی خوشگل به اسم نازنین زهرا شده و مداااااااااام داره درموردش صحبت می کنه:

نی نی اوجولو بود، دیدی؟؟

نی نی شیر می دورد دیدی؟؟

نی نی آبیده بود دیدی؟؟

نی نی دلش اوف شده بود دیدی؟؟

نی نی ...

خلاصه که همه ی فکر و ذکر دخملی ما شده این نی نی کوچولو، امروزم هوس کرده بود باهاش تلفنی صحبت کنه که کلی باهاش درمورد این که نی نی ها اولش فقط بلدن شیر بخورن و بخوابن و گریه کنن و ... صحبت کردیم که خیلی خوب و دقیق به صحبتامون گوش می کنه و می فهمتتشون.

یه دو روزی گیر داده بود که: مامان! من اَبلو نَ آرم (مامان من ابرو ندارم!!!) هی می گفتم چرا مامان جان شما داری اما هی دستشو می کشید به ابروی من و با تعجب می گفت من ن آرم!!! تا این که امروز دراز کشیدم کنارش یه آیینه گرفتم جلوش دست کشیدم به ابروش و می گم: ببین مامان این ابروته!! یه خنده ی شادمانه ای کرد و از ظهر هی میاد پیشم دست می کشه به ابروشو می گه: مامان! منم ابلو دا اَم :))

حرف زدنش خیلی خیلی با نمک و پیشرفته تر شده و اصرار داره که همه ی جملات رو کامل ادا کنه، از انگلیسی هم بلده وان تو تری رو بشمره و آی ام فاین و هلو و چند تا کلمه ی دیگه رو هم از نی نی های محبوبش (سی دی زبان اصلی تراشه های الماس که تاحالا فقط از سی دیش استفاده کردیم) یاد گرفته.

این چند وقت اصلا فرصت نشد که عکس جدید ازش بگیریم، ایشالله توی پست بعدی که احتمالا می شه سال 91 قول می دم با کلی عکس بیام.

پیشاپیش عیدتون مبارک و تمام لحظه هاتون سرشار شادی و آرامش ...

پی نوشت - از آجیل سفره ی عید چند پسته ی لال مانده است
آنها که لب گشودند؛خورده شدند
آنها که لال مانده اند ؛می شکنند
دندانساز راست می گفت: پسته ی لال "سکوت دندان شکن" است ...